Op mijn 39e leek alles in mijn leven perfect...
Op mijn 39e leek alles in mijn leven perfect...
Ik had een goede baan als projectmanager, een prachtige nieuwbouwwoning in een nette wijk in Eindhoven, en een ontzettend lieve vriend.
Picture perfect, zou je zeggen.
Maar dat woordje "perfect" was juist mijn grootste probleem.
Ik wilde alles perfect doen: op mijn werk, in mijn relatie, in het huishouden, zelfs mijn tuin moest er perfect uitzien. Maar er zaten simpelweg niet genoeg uren in een dag om dat allemaal voor elkaar te krijgen.
En als ik iets niet perfect kon doen, voelde het alsof ik faalde. Dat gevoel zorgde voor een constante stroom van stress.
Die stress was het meest voelbaar op mijn werk. Mijn nek en schouders waren continu gespannen, ik had een stressgetriggerde kokhalsreflex, en ik sliep slecht als gevolg van een overvol hoofd.
Toch gaf ik niet toe dat het te veel was. In plaats daarvan werkte ik nog harder. Ik hield mezelf voor dat ik rust zou vinden zodra ik alles had afgerond waar ik mee bezig was. Maar die rust kwam nooit, want de to-do lijst werd alleen maar langer.
Totdat ik op een avond, tijdens het douchen, weer kokhalzend werd overvallen door een golf van verdriet. Ik voelde de tranen komen, huilde mezelf die nacht in slaap en werd midden in de nacht wakker met koorts. Dat was het moment waarop ik wist dat ik er niet langer omheen kon.
Die ochtend meldde ik me ziek en begon een transformerende periode in mijn leven.
Fast forward naar mijn 44e: waar ik vroeger streefde naar perfectie, geef ik mezelf nu de vrijheid om minder perfect te zijn en juist meer mezelf.
Ik heb een praktijk aan huis waar ik met liefde mijn klanten begeleid en geniet van mijn werk. Maar zodra mijn laptop dichtgaat, kies ik voor rust. Mijn avonden en weekenden zijn momenten om op te laden en te genieten.
Mijn hoofd heeft een uitknop, waardoor ik weer goed slaap en met een helder gevoel mijn dagen begin. Ik vul mijn vrije tijd met wandelen, etentjes en creatieve uurtjes, en ik geef mezelf de ruimte om gewoon te zijn – zonder de druk om alles perfect te doen. Het is die balans tussen actie en rust die mijn leven zoveel rijker maakt.
Als je me zou kennen zou je weten dat: